Ik ben gek op social media. Ik schreef er al eens over in deze blog. Ik hou van de manier waarop we er kennis en inspiratie delen. Elkaar een kijkje in ons leven geven. Maar soms vind ik sociale media vreselijk asociaal. Soms is het net een riool, waar iedereen maar alles denkt te kunnen zeggen.
Mensen zijn gemeen, kwetsend en vliegen elkaar digitaal in de haren. Ik haat die negatieve reacties. Ik krijg er de kriebels van. Toch kan ik het niet laten om ze te lezen. En verspil ik regelmatig waardevolle tijd met het lezen van zeurderige, zeikerige, negatieve comments op Facebook van volslagen vreemden. Wat is dat toch?
“Zit je nu alweer reacties te lezen?”
Wat een eyeopener, ik blijk niet de enige te zijn die dat doet! Toen ik mijn tick opbiechtte aan een aantal kennissen, knikten ze allemaal – iets schuldbewust (het valt denk ik in de categorie neuspeuteren) – van herkenning. “Uhm, ja, dat doe ik ook!” Blijkbaar lezen we met z’n allen massaal reacties onder populaire Facebookposts.
Ken je de Facebook-pagina HONY (Humans of New York), dat is echt mijn fave. Er zijn altijd mensen die snerende opmerkingen maken, en anderen die hen vervolgens weer aanvallen om hun snerende reactie en ze met volle overgave terechtwijzen. Er zijn zelfs mensen die snerende reacties plaatsen omdat ze andere reacties te gezapig vinden. Te positief. Teveel ge-Jezus en ge-God. Teveel gepredik. Het is, kortom, nooit goed. Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk om die reacties te lezen, maar toch kan ik het maar niet laten. Digitaal ramptoerisme, zal ik het maar noemen.
Digitaal ramptoerisme
Maar why? Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom zal ik nooit stoppen aan de andere kant van de snelweg om het resultaat van een heftig ongeluk te bekijken, maar kan ik me online niet bedwingen om mee te lezen met andermans geruzie? Terwijl ik het eigenlijk helemaal niet goedkeur, of zelfs ook maar leuk vind om te lezen. En zelf nimmer nooit zulke reacties zou plaatsen. Dat laatste is denk ik meteen de eerste en belangrijkste reden.
1. Je voelt je even beter dan de rest
Natuurlijk hebben jij en ik ook een mening, misschien niet zo uitgesproken (misschien wegen we de voors- en tegens nog in ons hoofd af), maar we zijn veulste goed om ons in de discussie te mengen. We houden ons erbuiten. We staan erboven. Jep, het feit dat jij je wel in kunt houden, en de rest blijkbaar niet, maakt dat je je stiekem een beetje verheven voelt. Je bent lekker effe een beter mens, dit is immers het bewijs.
2. Je wil de wereld begrijpen
Wat beweegt mensen ertoe om zulke nasty shit over elkaar te schrijven? Terwijl ze elkaar niet kennen? Terwijl ze nooit het hele verhaal weten? Misschien hoop je wel meer inzicht te krijgen in de gekke wereld waarin we leven. Voor mij persoonlijk is het ook een stukje vakidioterie. Aangezien ik me ook bezighoud met community management, ben ik benieuwd wat mensen bezielt om zo te reageren en kijk ik vooral ook naar de reacties van anderen op negatieve comments. Misschien leer ik er wel van. Meestal is dat echter niet het geval.
3. Je bent gewoon té nieuwsgierig
En ja, dan is er dat. De onbedwingbare nieuwsgierigheid. Als ik zo’n verhaal lees op HONY van een verdrietig meisje wiens vader een ingrijpende breinoperatie heeft ondergaan en sindsdien niet meer dezelfde is, dan ben ik meteen benieuwd welke gemene reacties mensen daar nu weer op kunnen verzinnen. En heb ik – steeds weer – de ijdele hoop dat mijn vertrouwen in de mensheid hersteld kan worden. Ijdel ja, want er is altijd wel iemand die trollt, zeikt of zeurt. Altijd.
You are not alone…
En jij, ja jij… Geef het maar toe, don’t be afraid, je bent niet alleen… Waarom lees jij die haat & nijd op Facebook? Of onder blogs? Kun je het ook niet laten? Biecht het op. Dat lucht op, ik zeg het je!
Bron foto boven deze blog: Flickr | The Cosmopolitan
