Over zingen met Five & niet douchen na gym

Als tiener wilde je niets liever dan ouder zijn, zodat je zelf kon bepalen hoe laat je thuis kon komen, wat je ging eten, hoe lang je wilde douchen en of je wel of niet je tanden ging poetsen. En nu, jaren later, verlang je soms met weemoed terug naar de tijd dat je je alleen maar druk hoefde te maken over de vraag of die leuke jongen je wel zag zitten en over het feit dat je alweer een lijst Franse woordjes moest leren. Naar de tijd dat je om half vier ‘uit’  was, naar hartelust kon spijbelen, 8 weken zomervakantie had en natuurlijk voor het eerst in je leven verliefd was…

Hoewel ik nooit meer 13 zou willen zijn, vond ik het heerlijk om afgelopen week herinneringen op te halen met een vriendin die ik al sinds de brugklas ken. Over docenten die affaires hadden  met andere docenten. Of die keer dat ik met mijn toenmalige vriendje tijdens schooltijd wijn dronk op het grasveldje naast de kerk. Over CU2, ICQ en MSN. Over de Sinterklaasconcerten waar ik elk jaar zong, de verzorgingsles in de mensa en thema 5 ‘de Voortplanting’ tijdens biologie.

Meezingen met Boyzone en Five!
Over het feit dat ik een koeienkamer had en zij alles van varkens. Over de verjaardagsfeestjes waar we in piama dansten en meezongen met nummers van Five, Boyzone en de Spice Girls. Over de onbereikbare jongens, de schoolfeesten, ’s avonds veel te laat thuiskomen, de vriendinnen en vijandinnen. Over het niet douchen na de gymles terwijl het wel moest, het steeds weer onder corvee uit proberen te komen, over zaagsel in je oog tijdens techniek, elke week lol tijdens muziek, over profielwerkstukken en onaangekondigde overhoringen tijdens Latijn. En natuurlijk over het eindexamen en alle feestjes die daarop volgden.

Stuk voor stuk herinneringen om te koesteren. Want hoewel ik toen echt perse ouder wilde zijn, weet ik nu dat elke periode in je leven zijn charme en nut heeft. Als mijn bijna 13-jarige zusje vertelt over deo-douches na de gym en zegt dat huiswerk maken zinloos en saai is, moet ik lachen en slik ik mijn ‘grote mensen advies’ in. Want hoewel ik nu natuurlijk weet dat je nooit iets voor niets leert, kan ik me nog goed herinneren dat ik het ooit verschrikkelijk vond als grote mensen zo tegen mij praatten. Over een jaar of 10 denkt ook zij met weemoed terug aan die fantastische middelbare schooltijd. En ik, ik denk waarschijnlijk met een lach terug aan mijn twintigerjaren, waarin ik natuurlijk nog geen flauw benul had van échte verantwoordelijkheid…