“Het komt wel goed.” “Tijd heelt alle wonden.” “Het is beter zo.” Zodra de breuk definitief is, slingert iedereen zulke adviezen om je oren. Goedbedoeld natuurlijk. Helemaal waar ook. Maar eigenlijk helpt het niets. Want dat het op den duur beter wordt, weet je zelf ook. De vraag is hoe je het leven tot die tijd moet doorkomen…
Goedbedoelde steuntjes in de rug werken dus vaak op je zenuwen. Ze vergroten je frustratie en geven je een onbegrepen gevoel. Ook ik maak me schuldig aan het kalmeren van een verdrietig persoon met logische argumenten. “Kop op, meid. Je bent nog jong! Er zwemmen zoveel vissen in de zee.” Waarom doen we dat eigenlijk?
Troosten is iets vreselijk moeilijks. Je wil de ander een positief hart onder de riem steken, maar dat werkt vaak juist averechts. In feite kun je beter niets zeggen, dan iets wat verkeerd opgevat kan worden. Luisteren is key. Soms honderd keer naar hetzelfde verhaal. En dan nog een keer, als het moet. Af en toe voor afleiding zorgen zal ook wel helpen. Toch blijft het verschrikkelijk moeilijk. Want hoe troost je iemand die ontroostbaar lijkt?
Een relatie beëindigen is gewoon ruk. Ook al is het beter zo. Ook al is het in overleg. Ook al kun je echt niet meer samenzijn. Het doet gewoon vreselijk zeer. Als je je zo rot voelt, heb je meer dan eens de steun van vrienden en familie nodig. Maar hoe kan het dan dat je als getrooste zo snel verdrietig en soms zelfs boos van al die goedbedoelde adviezen raakt?
Ik weet het niet. Dus ik vraag me af; is er een manier om je open te stellen voor de goedbedoelde opmerkingen en troost van anderen? Hoe geef je jezelf toestemming om anderen toe te laten? Hoe laat je je troosten? Want ik kan het eerlijkgezegd wel gebruiken nu…
Das een lastige… ik ben van het McGyver-type, gelijk oplossing aandragen 🙂 Maar ikz al mijn best doen, luisteren, luisteren en luisteren…
ik kan alleen maar zeggen: het is gewoon superkut voor je… een vriendin van mij heeft tijdens haar liefdesverdriet uit frustratie een boek geschreven (eerste hulp bij liefdesverdriet heet het) omdat ze het irritant vond dat er niet een luchtig, normaal self-helpboek was en omdat ze gek werd van al die ‘goedbedoelde’ adviezen. Je kan inderdaad niets zeggen. alleen maar luisteren. En wat jou betreft, kan je ook alleen maar zeggen: bedankt voor het luisteren, bedankt voor je advies. Of je kan zeggen: als je het niet erg vindt, wil ik er even niet over praten nu. en over een tijdje: afleiding!! lekker gaan sporten of zingen of dansen, iets nieuws doen met nieuwe mensen die je niet allemaal aankijken vol medelijden maar die jou niet kennen dus gewoon normaal tegen je doen. sterkte!! X
Yep, wat iedereen hiervoor al heeft gezegd: afleiding zoeken. Vreemde nieuwe hobby’s gaan beginnen, oude bekenden weer eens opzoeken, keihard die onder-het-stof-zittende CD weer eens afdraaien.
Laat je vooral niks wijsmaken dat het wel goed komt: littekens laat het sowieso achter, live with it en move on.
En als je je verhaal kwijt wilt (de hoeveelste keer dan ook), er zijn altijd mensen om je heen die om je geven en naar je willen luisteren.
Chin up, back straight, and chest forward!
Niets is wat het lijkt! Homo Homini Lupus: De ene mens is een wolf voor de ander.
———————–
Gedicht C. BuddingH
It could happen to you!
“Oh neem mij”
Dacht ik dat het meisje zei
Maar ze zei
“Oh neem mij niet kwalijk”
———————–
Zo’n gevoel!
Ey Sas,
Jaha… je verwacht het niet maar ook ik ben af en toe op jouw site te vinden 😉
Je kan cliché op cliché stapelen, uiteindelijk ben jij het zelf die het van je af moet zetten. Proberen zoveel mogelijk bezig te blijven, af en toe even flink uithuilen en weer doorgaan.
Ik snap dat dit weinig voor je doet, maar hopelijk doet het feit dat ook ik je even een hart onder de riem wil steken toch nog wat goeds.
In ieder geval sterkte en hopelijk zie ik je nog een keer op Stratum? 😉
Ik geef je gewoon even een digitale knuffel. En geen goedbedoeld advies, want ik weet maar al te goed dat je daar nu geen zak aan hebt.
Sterkte meis!
Het is alsof jij schrijft wat ik voel. Mijn relatie is namelijk gisteren, in overleg, beëindigd, dus ik weet precies hoe je je voelt. Ik krijg ook alle goedbedoelde adviezen, soms doen ze pijn maar ik probeer eraan te denken dat het goedbedoelde adviezen zijn. Als je erover wilt praten aan een wereldvreemde zonder vervelende adviezen te krijgen, mag je me altijd e-mailen. Over enkele maanden lacht het leven ons vast weer toe! Heel veel sterkte en een digitale knuffel!
Ik ben toevallig net op je blog gestuit. Supersite!
Maar troosten is inderdaad k*t. Ik kan het niet, ik zeg al snel het verkeerde. Daarom hou ik nu maar mijn mond, luister ik, stel vragen en knuffel.