Het Blondje en de Neger..

Hij was pikzwart. Maar dat heb je wel eens met Negers. Hij had vieze
dreadlocks met rood-geel-groene kraaltjes. RastaMan. Hij had twee
lelijke goude tanden en een nog lelijker gouden neusknopje. Hij had een
vieze lach. Hij had een trainingspak aan en een tas bij zich met 50
cent, die heel stoer een pistool op mij richtte. Hij stonk naar friet.
Het hele treinbalkon (zo heet zo’n tussenstukje van de trein, toch?)
stonk naar friet. Van KFC. Hij was rapper. Hij had een OV. Hij was
ranzig. En irritant.

En wij waren naief. Vier meiden en een Neger die meteen al riep “Meiden
meiden, kom er bij zitten!” op een treinbalkon, dat vroeg om problemen.
Maar wij waren stoer. En wij deden het. Ik zat te spelen met mijn
telefoon. Hij maakte opmerkingen over het Blondje. Ik maakte foto’s,
van het Blondje. De Neger deed stoer: “Die foto waar we je gezicht niet
zien is vast heel mooi!” Het Blondje was stoerder en zei: “Die foto is
zowiezo mooi, want jij stond er niet op!”

De Neger keek beteuterd. Het Blondje keek triomfantelijk. Zij durfde.
De Neger was minutenlang stil,
hij dacht en dacht. Zijn Negerhersens kraakten. Net als zijn frieten.
En toen begon hij. “Je bent een Blondje, je hebt een lekker kontje.. ”
Wij lachtten heel hard. Hij kon ook niet rappen. Wij hadden lol. Om de
Neger. Hij snapte het verschil niet tussen een walkietalkie en een
mobieltje. Steeds als hij praatte bracht hij de telefoon naar zn mond.
Het was uiterst komisch. U had er, wellicht, bij moeten zijn.