Maanden geleden is het alweer dat ik hier voor het laatst blogde. En dat terwijl ik me voorgenomen had minstens 1 keer per maand iets te schrijven. Dat is duidelijk niet gelukt. Shame on me. Waarom ik na al die tijd weer iets van me laat horen? Daar kan ik kort over zijn: getalletjes. Cijfertjes waar ik verdrietig van word. En waar ik op maar 1 manier iets aan kan doen. Want jullie verlaten me. Ik zie de bezoekersaantallen met grote stappen afnemen.
En dat raakt me. Als je me vijf jaar geleden had verteld dat ik ooit geobsedeerd, zelfs een tikkeltje verliefd zou raken op cijfers, had ik je voor gek verklaard. Ik ben namelijk doodsbang voor wiskunde, reken elke offerte en factuur 5x na voordat ik ‘m durf te versturen, moet mezelf pushen om een verhaal te lezen waar een berekening in staat, zie elke keer enorm op tegen het doen van de BTW-aangifte en baal als een stekker als ik voor Frankwatching een stuk moet redigeren waar formules in staan (ik heb namelijk geen flauw idee als er iets niet klopt).
Cijfers zijn leuk!
Maar sinds ik me bezig hou met webredactie en contentmarketing, heb ik ook een fijne kant ontdekt aan cijfertjes. Want ze geven je zulke geweldige inzichten. En ze kunnen je, naast intens verdrietig, ook zo vreselijk blij maken. Dat je 75.000 unieke bezoekers mag verwelkomen in een maand tijd op je kerstblog bijvoorbeeld. Of 100.000 volgers hebt op Twitter (@Frankwatching).
Dat je dankzij Mailchimp precies kunt zien hoeveel mensen je mailing geopend hebben, welke mensen het meest klikken, welke links het meest populair zijn. Dat je de Mailchimp- en Google Analytics-apps op je telefoon installeert om elke seconde te kijken hoeveel opens je hebt of hoeveel mensen er NU op je site zijn en wat ze daar precies uitvreten. Dat je precies kunt zien hoeveel mensen een update op Facebook leuk vinden, erop reageren en klikken op de link in je tekst. En op welke dagen en uren je fans online zijn. En dat het er dus telkens meer worden, die fans en die bezoekers. Dat je constant weet waar je het voor doet.
Ik vind het zo tof dat je dankzij slimme tools en de statistieken die ze je geven steeds meer inzicht krijgt in wat werkt en wat niet werkt. En dat je op een steeds professionelere manier gaat bijhouden wat de resultaten zijn van je efforts als het bijvoorbeeld om Facebook content gaat. Je werkt formats uit, je past ze toe en je kunt binnen een paar weken zien wat effectief is en wat niet. Geen focusgroep of marktonderzoek voor nodig.
Communicatie = a + b
Vroeg was je alfa of bèta. Je had een talenknobbel of was gek op getallen en paste daar je (vakken)pakket op aan. Vroeger vond ik het vreselijk stom dat ik wiskunde moest kiezen op het gymnasium, terwijl ik toch never ever iets met cijfers zou gaan doen (zo zinloos!). Nu ben ik de overheid meer dan dankbaar dat ze het verplicht hebben gesteld. En vind ik dat opleidingen communicatie er ook meer aandacht aan zouden moeten besteden. Want data, getallen, zijn essentieel geworden bij alles wat we (online) doen. (Online) communicatie is geen alfavak meer. En die cijfers, die zijn stiekem ook gewoon leuk en super interessant.
Niet zo leuk als taal natuurlijk. Dat never ever.
